| ඒ අතට මේ අතට අතු විහිදි තුරු | පතර |
| තාම මතකයි අඳුරු සුවය සිත කළ | නතර |
| කෝඩ සුළඟින් වුණත් දඟය මොහොතක් | විතර |
| මා පැතුවෙ නිසල බව තිබූ ඒ වන | නිතර |
| |
| දිය පිරුණු උල්පත් ය එහි තිබහ | හැඟුණෙ නෑ |
| ගෙඩි පිරුණු ගහ වැලින් සුදහ ගිණි | රැඳුණෙ නෑ |
| හිරු රැසින් වැසි වලින් විඩා බර | දැනුණෙ නෑ |
| වන සතුන් මැවු අසිරි වෙන තැනක | තිබුණෙ නෑ |
| |
| ගෙපැල් පොඩි තනන්නට කැළෙන් ඉඩ | වෙන් වුණා |
| දොර ජනෙල් බිම පවා වන රුකෙන් | නිමැවුණා |
| මළ කඳන් වගෙම මහ තුරු කඳන් | විකිණුනා |
| අපේ ගස් මුදලාලි ඉබේ පොහො- | සත් වුණා |
| |
| එළිය වැටෙනව' හොඳට අඳුරු නෑ පෙර | වගේ |
| තාර කාපට් වැටෙයි ඉඩ පිරුණු මහ | මඟේ |
| ටිකක් රස්නෙයි තමයි දැනෙයි වතුරෙත් | හිඟේ |
| ඉතුරු ගස් ටිකත් නැති වුණොත් තේරෙයි | රඟේ |
| |
