කැඩපත ට මුවා වී 7!

පුතේ.. අද හවස පන්සල පැත්තේ ගිහිං එමු ද?

පෝයකුත් නැතිව.. විශේෂ හේතුවකුත් නැතිව.. අම්මා එහෙම කියන්නේ අම්මා ගේ හිත ව්‍යාකූල වූ වෙලාවට ය.

අයියා හම්බවෙන්න ආවෙ පොඩි කාරණාවක් කියන්න.

සුජාතා නංගී ගේ මුහුණේ ඉරියවු වෙනදාට වඩා .. වෙනස් වූවත්.. සුපුරුදු ලෙංගතු කමින් ම මම සිනාසුනෙමි.

අයියෙ මට ලබන මාසෙ මැද වෙද්දි අස්වෙන්න වෙනවා..

මොනවා..! ඒ මොකද නංගි.. අපෙන් වරදක් වුණා වත් ද? නැත්තං සල්ලි ප්‍රශ්නයක් ද?

අනේ එහෙම එකක් නෙවෙයි අයියෙ.. ලසන්ත අයියා.. ගිය රටේ ම කම්පැණි එකක වේකන්සි එකකට මාව තෝරගෙන.

ඇප්ලයි කළා කියලාවත් මං දන්නෙ නෑ නෙ.. මං කියන්නෙ.. මට කියලා ඇප්ලයි කරන්න කියලා ම නෙවෙයි.. 

හ්ම්... කමක් නෑ නංගි.. අද මගේ ව්‍යාපාර මේ තරම් බැබලෙන්න.. ඔයත් ප්‍රධානතම හේතුවක්.. 

මොනවද මගෙන් කෙරෙන්න ඕන.. ?

විශේෂ දෙයක් නෑ අයියෙ.. රසිකා වැඩ ටික අල්ලගෙන යනවා.. තව ගෝලයො දෙන්නෙක්වත් ගන්න වෙයි.. මං යන්න ඉස්සර ගත්තොත්.. මං පුරුදු කරලා යන්නං..

නංගි දන්නවනෙ.. මං නොදන්න අය ලං කරගන්න හරි බයයි.. පේනවනෙ කඩේ.. ලසන්ත ගියත් හරි.. තාම ගොඩ ගන්න බැරි වුණානේ.. පුළුවන් නං ඔයා දන්න ළමයි දෙන්නෙක් හොයලා දෙන්න.. මාත් බලන්නං..

මුකුත් හිතන්න එපා අයියෙ.. මං ආසයි .. මේ ජීවිතේ හැඩය ටිකක් වෙනස් කරගන්න.. අයියයි නැන්දයි හින්දා තමයි අපි අද මෙහෙම ඉන්නෙ..

අම්මටත් කියලා යන්න.. අස් වෙන කතාව කියන්න එපා.. එක පාරටම..

මං නැන්දට ඊයේ කිවුවා අයියෙ.. ඒ ගැන..

ම්ම්.. ඒක තමයි අද පන්සල් යමු කිවුවෙ..

=================================================================

හාමුදුරුවනේ .. මේ ගිලන්පස ටිකක් ගෙනාවා..

අම්මා සතුටින් එකත්පස්ව වැඳ නමස්කාර කළාය. සුපුරුදු පරිදි මල් පහන් පූජා කර බුදුන් වැඳ.. පන්සිල් ගෙන.. ගියේ බෝ මැඬ දෙසට ය. අම්මාට නිදහසේ .. නිසොල්මන්ව ඉන්නට දී.. අප තිදෙනා.. වෙහෙර වැඳ.. වෙහෙර අසල මඳක් නැවතී උන්නෙමු.

ආච්චි අම්මා වෙහෙර වඳින්නෙ නැත්තෙ ඇයි අම්මෙ..?

පුතා ගෙන් සුපුරුදු පැනය ලැබුණි.

එහෙම විශේෂයක් නෑ පුතේ.. ආච්චි අම්මා ට ඕන නිදහසේ තනියෙම ඉන්න.. ඒ කරන්නෙ පුංචි භාවනාවක්.. ඒකෙන් හිත සැහැල්ලු වෙනවා.. පුතා ඉස්කෝලෙදිත් කරනවා නේද?

අර ... මම නිදුක් වෙම්වා.. එක ද?

අන්න හරි..

ඒක හයියෙන් කිය කිය නෙ කරන්නෙ..

ඉස්කෝලෙදි කට්ටියටම ඇහෙන්න කෙනෙක් හයියෙන් කිවුවට පුතේ.. තනියෙන් කරනකොට නිශ්ශබ්දවමයි කරන්නෙ.. අනෙක් අයට කරදර නොවෙන්න..

දැං පුතු පාසැල් යන නිසා.. වෙනදාට වඩා දෙයක් පැහැදිලි කිරීමේ හැකියාව ඇත. යමක් කියා දෙන විට ඉතා කැමැත්තෙන් අසා සිටින පුතු ගැන මට දැනුණේ පුදුමයකි.. මා ඔය වයසේ දී තිබුණේ එසේ මෙසේ විසයක් නොවන බව අම්මා කියයි.. මට මතක කාලයේ පවා තාත්තා ජීවත්ව සිටින තුරු මා ගත කළේ ඉතා දඟකාර.. විසේකාර ජීවිතයකි.

බෝධි මළුවේ ම වෙනත් පසෙකට වන්නට හිඳ ගත් අප තිදෙනා ද සුළු මොහොතක් භාවනාවක නිරත වූයෙමු. පුතුට වැඩි වෙලාවක් ඉන්නට නොහැකිව .. නොසන්සුන් වීමට පෙර නැගිටගත් අප සිත් තුළ ට ඒ සුළු මොහොතට මහත් සැනසිලිදායක සිසිලසක් දැනුණි.

=================================================================

උදේ නැගිටලා තේකත් බිවුවා.. පපුව ටිකක් රිදෙනවා කියලා පුටුවෙ හාන්සි වුණා.. ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනියද්දිත්.. ..

මා හට හැඬුම් එන නිසා පණිවුඩයේ ඉතිරි ටික කීම බාරගත් ඇය රිසීවරය අතට ගත්තාය.

අනිද්දට තමයි අවසන් කටයුතු කරන්නෙ. ඔවු ඉරිදා.. ඔවු ඉතිං හිතපුවත් දෙයක්යෑ.. මං තියන්නම් එහෙනම්..

අම්මා යනු මගේ ජීවිතයේ කොයි තරම් පංගුවක්දැයි.. මට හිතාගත නොහැකි විය. අම්මාගේ හදිසි වියෝව.. මා ජීවිතයේ ලද දෙවැනි දරුණු ම ප්‍රහාරය මා වෙත එල්ල කළ බැවු මට වැටහිණි.

=================================================================

ව්‍යාපාර සියල්ල අඩපණ ය. ගේ දොර ඉඩකඩම් උකස් කර ණය වාරික .. ගෙවීමට ද නොහැකි විය. මහන්සියෙන් හරිහම්බ කළ සියල්ල නැතිවුණා සේ ය. සියල්ල නැති වී ගිය ලෝකයේ මට සිටින්නේ ඇයත් පුතුත් පමණය.

මට මේ කිසි දෙයක් නොතිබුණු කාළෙත් ඔයා හිටියා සුදු.. අපි ආයෙත් මුල ඉඳං පටං ගමු.. මාත් එක්ක ඉන්නවා නේද?

මා බලාපොරොත්තු සහගතව ආදරයෙන් ඇසුවෙමි.

පිළිතුරු ලෙස සුසුමක් පමණක් පිට කළ ඈ.. එතැනින් නැඟිට ගියේ හැඟුම්බරව ය..

මේ ලෝකය කෙතරම් කුරිරු ද? මම කිසිවෙකුටත් වරදක් නොකළෙමි. සාධාරණ න්‍යායන් ම අනුගමනය කළෙමි. මේ එයට මට ලැබුණු ත්‍යාගය ද?

මං ටික දවසක්.. පුතත් එක්ක අපේ ගෙදර ගිහිං එන්නම්.. ඔයා අලුතින් හිතන්න.. එදා මං උදවු කළේ මොනවත් නොදන්න.. යන එන මං නැති කෙනෙකුට.. ඔයාට ජීවිතේ පාර පෙන්නන එක මට ලොකු සතුටක් වුණා.. ඔයා මං ඒ පෙන්නපු පාරෙ ගියා.. දියුණු වුණා.. සාර්ථක වුණා.. ඒත් අද.. ඔයා එදාට වඩා බොහොම දැනුවත් වුණු කෙනෙක්.. අත්දැකීම්.. පරිණත බව .. වගකීම්.. ඔය ඔක්කොම තියෙනවා.. නැත්තෙ මොනවද? ඔවු ඔයා අලුතින් හිතන්න.. අපි දවස් දෙකකින් එන්නම්..

ඒ වචන මාගේ සවන්පත් තුළින් ඇතුළු වී සියොළඟ ම පැතිර ගියේ විදුලි සැරයක් මෙනි. මම අයාගත් දෙනෙත් වසා ගත නොහී.. ඈ දෙස බලා උන්නෙමි.

ඇය මට මඟ පෙන්වූවා.. යහමඟ වෙත යොමු කළා විනා.. මාගේ ව්‍යාපාර මෙහෙයවන්නට මඳක්වත් සහාය දැක්වූයේ නැත. එහෙත් මේ තද ප්‍රකාශය ඈ කළේ කුමණ අරමුණකින්ද .. මේ ගමන යන්නේ යම් සැලසුමක් මත ද කියා.. මා හට නොවැටහිණි.. මා කළ යුත්තේ සිනාසෙන එක ද නැත්නම් හඬන එකදැයි.. මා හට අවබෝධයක් නොවීය.

=================================================================

ගෙවුණු වසර දොළහ මුල සිට අගටත්.. අග සිට මුලටත් කොයි තරම් වාරයක් මා මෙනෙහි කළා දැයි මට මතක නැත.. මම ඒ අතර කුමක් හෝ විශේෂ යමක් සෙවුවෙමි. මට මඟහැරුණු දෙයක්.. සෙවුවෙමි.. එදා මට තිබුණේ අම්මාගේ සවිය පමණකි.. අද .. දැනුම.. පළපුරුද්ද.. හැකියාව .. සියල්ල ඇත.. අම්මා ත් අම්මාගේ සවියත් මා හට නැත. ඒ සවිය නැති දාට කිසිවක්ම නැති ද?

=================================================================

මහත්තයා .. හිතනවද .. අම්මා ඒ හයිය අරං ගියා කියලා.. ?

සුමේධ හාමුදුරුවන්ගේ පැනයට පිළිතුරක් මා සතු නොවීය.

නෑ මහත්තයා.. දෙමවුපියො දරුවන්ට දෙන කිසි දෙයක් ආපහු ගන්නෙ නෑ.. ඒ හයිය මහත්තයා ගාව ම යි තියෙන්නෙ..

මේ කණ්ණාඩිය බලන්න.. හොඳ..ට බලන්න.. මොනවද පේන්නෙ.. ?

උන්වහන්සේ කණ්ණාඩියක් මා වෙත දිගු කොට පැනයක් අසයි..

මාවම නේ හාමුදුරුවනේ..

මම කුහුලෙන් මෙන් පිළිතුරු දීමි..

හොඳට බලන්න මහත්තයා.. හොඳට..හදිස්සියක් නෑ..නෙ

මම දෙනෙත් විසල් කොට.. මා හැර .. කැඩපතෙහි වූ අන් දෙයක් සෙවුවෙමි. එහෙත් සුමේධ හාමුදුරුවෝ.. නිකරුණේ යමක් පවසන්නේ නැත..

තත්පර.. විනාඩි.. ගතවෙයි.. එකෙනෙහි ම.. මා දුටු දසුන වෙසෙස් විය.

ඒ අම්මා ය.. මා දෙස බලා සිනාසෙන අම්මා ය. මට මතක අතීතයේ උන් සුන්දර අම්මා ය. මම දෑස් එදෙසම යොමා උන්නෙමි. ඈ හිස වැනුවාය.. හරියට.. "උඹට පුළුවන් පුතේ" කියන්නාක් මෙනි..

අනේ හාමුදුරුවනේ.. !

එසේ කියමින් මම සුමේධ හිමියන් අභියස දණ ගැසුවෙමි..

නිමි.

කැඩපත ට මුළා වී 6!

ඔයා පහුගිය සති දෙකේ ම මාව බලන්න ආවෙ නෑ.. දැං ඉතිං ලොකු මුදලාලිලා නෙ.. 

ඇය නෝක්කාඩු කියද්දී අව පැහැ ගැන්වෙන මුහුණ මා දක්නට ප්‍රිය දසුනක් නොවේ..

අනේ සුදු .. අද ආවනෙ.. හිනාවෙලා ඉන්නකො..  මා ආදරයෙන් කියමි. නලලත සිප ගනිමි. හිස පිරිමදිමි. හිරු දුටු පිණි බිඳු මෙන් අවපැහැය දුරුව රන් පැහැ ගැන්වෙන ඇගේ මුහුණ දක්නට ප්‍රිය නොවන කෙනෙක් වෙතැයි මම නොසිතමි.

කඩේ කාට දාලද ආවෙ.. මගෙ යාළුවෙක්ට බාර දුන්නා.. ලාභයෙන් කොටසක් විතරක් මට දෙයි.. මමත් පුළුවන් වෙලාවට ගිහින් උදවු වෙනවා.. ටික දවසක් යනකල්.. ඉතුරු වෙන කාලයෙන් මට පුළුවන් අලුත් අලුත් තැන් හොයාගන්න අපේ නිශ්පාදන දාන්න..

හප්පේ කොල්ලා දියුණු වෙලා තියෙන තරම්.. නිකම්ම නිකම් දියුණුවක් නෙවෙයි.. හිතන විදිහත් දියුණු වෙලා නෙ.. 

ඒක නං ඉතිං ඔයා හින්දා තමයි.. 

ඒ කොහොමද? කියන්නාක් මෙන් කුහුලෙන් ඈ මා දෙනෙත් දෙස බලා සිටින්නීය.

මං දැන් දවසට පැයක් වත්.. පොතක් පතක් කියවනවා. නේ.. ඒවැයින් ලැබෙන දැනුම හරි ප්‍රයෝජනවත්.. රේඩියෝ එකේ හොඳ ධනාත්මක චින්තන වැඩසටහන් යනවා.. ඒවත් වෙලාවක් තිබුණොත් අහනවා.. ඔක්කොටම වඩා මං පොඩි ම පොඩි වෙලාවක් හරි භාවනා කරනවා.. හිත හරිම සැහැල්ලුයි.. 

ඇගේ මුහුණේ ඉරියවු වඩාත් ප්‍රසන්න වෙයි.. මා දෙසට ම යොමු කළ නෙත් ඇතිව.. ඈ මා දෙසටම තවත් නැඹුරු වන්නීය..

ඔයා දැන් නියම පාරට ඇවිත්.. මට හරිම සතුටුයි.. 

===============================================

කාලය දින.. සති.. මාස..අවුරුදු ලෙස .. ගෙවී යයි.. දැන් මා සතුව නැති දෙයක් නැති තරම් ය. ව්‍යාපාරය ට තවත් ව්‍යාපාර කිහිපයක් එක් කොට සමූහ ව්‍යාපාරයක් ලෙස දියුණුවට පත්ව ඇත. සුජාතා නංගිත් ඇගේ යෙහෙළියත්.. විශ්ව විද්‍යාලයට තේරී පත් වුණ ද.. බාහිර උපාධි හදාරන්නේ.. තමන් කැමති විෂය ධාරාවන් ඔස්සේ.. දුරස්ථව අධ්‍යාපනය කළ හැකි නිසාවෙනි. අම්මා ද වැඩි වැඩියෙන් දම් පින් කරමින් සැහැල්ලුවෙන් කාලය ගෙවන්නීය. 

පැරණි කුඩා නිවස.. නිශ්පාදන කටයුතු වලට ම වෙන් කොට ඉඩමේ පසෙකට වන්නට.. කාමර කිහිපයකින් සමන්විත නිවසක් තනා අම්මාත් මමත් එහි පදිංචි වීමු. 

මා ආ මාවතේ බාධක නොතිබුණේ ම නොවේ.. විටින් විට තරඟකාරී ව්‍යාපාර වලින් දියත් කළ මඩ ප්‍රචාර මෙන්ම ගමේ ම ඇතැම් පුද්ගලයින් විසින් සිදු කළ නොපනත්කම් අඩුවක් නොවුණ ද, සත්‍යය හා මෛත්‍රිය ඉදිරියේ ඒ සියල්ල ඉවසන්නට හා මැඩපවත්වන්නට හැකි වීම අප ලද සුවිශාල ජයග්‍රහණයකි..

ඇය ද සිය අධ්‍යාපන කටයුතු නිමාකොට ගුරුවරියක් ලෙසින් පත්වීම් ලද අතර  ඔවුන්ගේ පවුලේ අය මෙන්ම මගේ මව ද අප ගේ සම්බන්ධයට ආශිර්වාද කළ බැවින් අපගේ සතුට ට කිසිදු බාධාවක් නොවූ සේ ය. 

===============================================

අපි ඔයාගෙ ඉස්කෝලෙ කිට්ටුවෙන් ගේ පොඩ්ඩක් කුලියට අරං පදිංචි වෙමු ද මුල ඉඳං ම? මා ඇසූ දෙයෙන් විශ්මයට පත් ඈ මඳක් නිහඬව උන්නාය. 

අපි දෙන්නා විතරක්.. ? අවසානයේ ඈ පැනය යොමු කළා ය.

ඔවු.. ඇයි මොකද්ද වැරැද්ද? කසාද බැන්දම ටික කාලයක් හරි වෙනම ඉන්න ඕන කියලයි මම නං හිතන්නෙ.. 

ඔයාගෙ අම්මා.. තනි වෙනවනෙ.. ?

වැඩි දුරකට නෙවෙයි නෙ සුදූ යන්නෙ.. උදේ හවස උනත් බලන්න පුළුවන්නේ.. අනික තනියක් නෑ.. අර නංගිලා දෙන්නත් ඉන්නවනේ.. 

නෑ.. නෑ.. ඉස්කෝලෙට මහ දුරක් නෑ.. නෙ.. අපි ඔයාලගෙ ගෙදර ම නවතිමු.. 

අවසානයේ මම ඇගේ තීරණයට ඉඩ දුන්නෙමි. මගේ අම්මා ට ඈ ආදරණීය දුවනියක් වූවාය. ඇයට මගේ අම්මා ආදරණීය මවක් වූවාය.

==============================================

පුතාව ගමේ ඉස්කෝලෙට දාලා නම් හරියන්නෙ නෑ.. ටවුමේ ඉස්කෝලෙට දාගන්න ලේසි වෙන්නෙත් නෑ.. ඔයා ඉතිං පගාව දෙන්නත් කැමති නෑ නෙ.  

ඇය කියන්නේ ඇත්ත ය. ගමේ ඉස්කෝලේ තරම මට වඩා හොඳින් දන්නේ එම පාසලේ උගන්නන ගුරුතුමිය ම නොවේද?  

අපි ටවුමෙ ඉස්කෝලෙ කිට්ටුවෙන් ගේ කෑල්ලක් ගමු.. 

මා කීවේ අතේ මුදල් තිබුණ නිසා නොවේ. කළ යුතු දේ ඒ යැයි හැඟුණු හෙයිනි. 

===============================================

අයියෙ.. සුරම්‍යා කසාද බඳිනවලු.. එයින් පස්සෙ රස්සාවට එන්න වෙන්නෙ නැතිලු.. ලබන සතියෙ විතරලු එන්නෙ..  

සුජාතා නංගි.. කියන්නේ කණගාටුවෙන් මෙනි. අපගේ ව්‍යාපාරය ගොඩනැඟීමෙහි පුරෝගාමී මෙහෙවරක් ඉටු කළ සුජාතා නංගී ට සුරම්‍යා ඉමහත් ශක්තියක් වූ බව අපි කවුරුත් දන්නෙමු. 

ඒකත් එහෙමද? අවුරුදු ගාණක් අපිත් එක්ක හිටිය කෙල්ල.. එක පාරට ම.. ? අපෙන් වැරැද්දක්වත් උනාද?  එක්වරම ඇසූ ඒ තොරතුර මා සිතට ද ගෙන ආවේ කම්පනයකි.

අනේ නෑ අයියෙ.. එයා ටික දවසක් මට කියලා.. අයියා එක්ක කියන්න වෙලාවක් උනේ නෑ ඒකයි.. 

එහෙමනං අපි එයාට හොඳ ෆෙයාර්වෙල් එකක් දෙමු නේද? අලුතෙන් අය හොයා ගන්න නං පුළුවන්.. ඒත් විශ්වාසවන්ත මිනිස්සු හොයාගන්න එක නෙ වැඩේ.. . 

මා කීවේ සුරම්‍යා අප හා වැඩ කළ කාලයට සරිලන ලෙස ඇගේ අනාගතය වෙනුවෙන් යම් ප්‍රදානයක් කිරීමේ අරමුණ ඇතිවය. 

===============================================

මචං.. මං ලබන මාසෙ රට යනවා.. 25 වෙනකොට කඩේ බාර ගනිං.. මා වෙත දුරකථන ඇමතුමක් දෙමින් ලසන්ත කී කරුණෙන් යළිත් වරක් මම කම්පනයට පත්වීමි.  මාගේ මුල්ම ව්‍යාපාරයේ සම කොටස් කරු.. හිතාදර මිත්‍රයා.. රට හැර යන පුවත.. මා හට එක්වර ම දරන්නට අසීරු වූ සේ ය. 

ඇයි මචං.. එහෙම දෙයක් තීරණය කළේ..?

නෑ බං.. මේ කඩේ කරලා මාත් යමක් හරි හම්බු කරගත්තා තමයි.. 

ඒත් හිත කියනවා.. රට ගිහිං අවුරුද්දක් දෙකක්  ඉඳලා වරෙං කියලා..  අවස්ථාවක් ලැබුණාම ඒකට පයින් ගහන්න හොඳ නෑ නෙ..

උඹට වෙලා තියෙනවනෙ.. කාව හරි දාලා කරගෙන පළයං.. මගෙ ශෙයාර් එක පුළුවන් නං දියං.. 

ලසන්ත ට ත් පුද්ගලික අවශ්‍යතා ඇති බවත්.. අප මේ තත්වයට ඒමට ලසන්ත දුන් සහයෝගය සුළුවට තැකිය නොහැකි බවත් එසැණින් මනසට ආ පණිවුඩයෝ කියා පෑහ.. 

හ්ම්.. හරි මචං.. මොනවා හරි කරමු.. 

ඉදිරියට තැබූ පය පිටුපසට ගැනීමට මා සිත ඉඩ දුන්නේ නැත. නගරයේ නිවස.. සුරම්‍යා හට කරන ප්‍රදානය.. දැන් .. ලසන්ත ගේ කොටස් මුදල්.. ප්‍රශ්න ඇත්නම්.. ඒවාට පිළිතුරු ද ඇති බවට විශ්වාසයක් මා සිත තුළ විය. 

==============================================

මොනවද අනේ ගෙදර ආ වෙලාවෙ ඉඳං අහස පොළොව ගැටලන්න කල්පනා කරන්නෙ.. ? 

ඇය අසන්නේ ආදරයෙනි. 

බලන්නකො අම්මා.. මගෙන් පිළිතුරු නොළද තැන ඈ අම්මාට ගතු කියයි.. 

කිසිත් නොකියන මම පුතු තුරුලට ගෙන ඔහු සුරතල් කරමි. එය ගිණිගන්නා හිසක් වුව නිවිය හැකි කදිම දිය කඳක් බව මම අත්දැකීමෙන් ම දනිමි. 

=========================================================================

අවසාන කොටස බලාපොරොත්තු වන්න..