මං දැං ම මැරෙයිද...?

මේ ප්‍රශ්නය, ප්‍රශ්නයක් විදිහට නෑවිත් උත්තරයක් විදිහට ආවා මීට අවුරුදු 16කට විතර කලිං.. ලෝකාන්තෙ පැත්තෙ විනෝද චාරිකාවක් යද්දී අපි ගියපු වෑන් එක කන්ද නගිද්දී නැවතිලා ස්ටාර්ට් කර ගන්න බැරුව ආපස්සට වේගෙන් එද්දී මට හිතුණා තව ටිකකින් ජීවිතය අවසන් වෙන්ට යනවැයි කියලා.. මට පිටිපස්සේ උන්නු අයත් ඉස්සරහා දොර ගාවට යන්න නිරර්ථක උත්සාහයක් ගනිද්දී... මං හිතුවේ.. දැනට අවස්ථාවක් නෑ.. ලැබුණොත් බලමු.. කියලා හිතාගෙන ඉස්සරහා සීට් එක හොඳින් අල්ලගෙන "නමෝ තස්ස..." ආදී වශයෙන් වූ ගාථා කියලා හිත ඊලඟ භවයට සූදානම් කර ගැනීමයි.. බුද්ධ ධර්මය ගැන ඉතාම අල්ප දැනුමක් සහ උනන්දුවක් තිබූ ඒ යුගයේ දී මගේ හිතට ඒ අදහස ආවේ කොහොමද කියලා මට තාම හිතා ගන්ට බෑ.. ඒත් පාරේ කොණක තිබුණු ගලක වැදිලා වාහනේ නවතින වෙලාව වෙනකොට අපිත් එක්ක ගිය අපේ යාළුවො බය වෙලා හිටිය හැටි මතක් වෙනකොට නං හිනාත් යනවා..

කකුල බිම ගහන්න බැරි තැන් වල පීනීමේ අපහසුවක් තියෙන මං ගිලෙන්න ගිය අවස්ථා කීපයක් තිබුණත් තව ටිකකිං මැරෙයි කියලා නං හිතුණු බවක් මතක නෑ..

පිරිබාහරන් ගොයියා ඇස්ටි හැලෙන්ට කොළඹ හා ඒ අවට බස් වල බෝම්බ තියන්ට හිටපු කාලෙ තමයි ප්‍රථම වතාවට මැරෙන්න බයක් දැනුණේ.. ඒ කාලෙ කොයි තරම් ගැස්මක් තිබුණද කිවුවොත් හුටු හුටුවෙන් යද්දී පුළුවන් තරං පාවිච්චි කළේ කැලෑ පාරවල්. බස් ලඟින් යන්නේ නෑ.. පුළුවන් තරං ඈතිං වේගෙන් ඉස්සර කරගෙන තමයි යන්නේ.. (ඒ කාලකන්නි යුද්ධය සාර්ථකව නිමකරන්ට දායක වුණු හැමෝටම පිං). මේ බය තිවුනෙ නිකංම නෙවෙයි.. මං වග කිව යුතු පවුලක් මට හිටපු හින්දයි.. එයාලගේ අනාගතය වෙනුවෙන් සැළකිය යුතු යමක් ඒ වෙනකොට මට කරන්ට බැරි වෙලා තිබුණු හින්දයි (තාමත් එහෙම්මමයි..)  බෝම්බයෙන් අනතුරක් වුණොත් කියලා දාන්ට ගිය රක්ෂණේ නොදැම්මේ, බෝම්බයකින් මැරෙන එක ස්වභාවික මරණයක් විදිහට එයාලා වර්ග කරලා තියෙන බව දැන ගත්තු හින්දයි..

ඒත් දැං මට ආයෙමත් මං මැරෙයි ද? කියලා හිතෙනවා... ඔයාලා හිතන්නේ කොහොමද?
ඇත්තටම මං මැරෙයිද? එහෙම වුණොත්, මගෙ දෙමවුපියො වෙනුවෙන්, මගෙ බිරිඳ වෙනුවෙන්, මගෙ දරුවො වෙනුවෙන්.. මං මොනවද කොරලා තියෙන්නේ..? මේවට දෙන්න උත්තර මගෙ ගාව නෑ.. මං දන්නවා.. ඔයාලා ගාවත් නෑ..

ප.ලි
මේ ලියලා තියෙන්නේ ඇත්තමයි කියලා හිතන්න එපා.. ඒත් ඒක එහෙම නෙවෙයිම කියලත් හිතන්න එපා..!