පැරණි රසාංගයක්..

අපේ අප්පච්චිගෙ පාසැල් කාලෙ මිතුරන් කිහිප දෙනෙක් පහුගියදා අපේ ගෙදරට ආවා.. ඒ අය කලාතුරකින් හමු වුණත්.. අපේ ම පවුලෙ අය වගේ.. මේ අයත් එක්ක සතුටු සාමීචියෙ යෙදෙද්දි කාලය යනවා තේරෙන්නෙ නෑ.. ගැටවු කාලෙ කරපු කවටකම්.. හ්ම්.. අපට හැරෙන්නවත් බෑ.. ඒ තරම්.. ඒ අතර එයාලගෙ පරණ පුංචි පුංචි හුට පට වුණත් ගෙනාවෙ අව්‍යාජ හිනාවක්..

අප්පච්චිගෙ මේ යහළුවන් අතර ඉන්නවා හමුදාවෙ සේවය කරපු කෙනෙකුත්.. ආරි මාමා.. එයා තවමත් බොහොම විනෝදකාමී චරිතයක්.. එයාගෙ හිනා මවන කතා රැසක් අතර මට හිත ගිය පුංචි කතාවක් තිබුණා.. ඒක මෙහෙමයි..

ආරි මාමා ඒ කාලෙ සේවය කළේ හිඟුරක්ගොඩ හමුදා කෑම්ප් එකේ. ටික කාලයක් මෙහි සේවය කරපු ආරි මාමා දැක්ක දුටු හැමෝගෙම හිත්ගත් චරිතයක් වෙන්ට ඇති කියන එක අමුතුවෙන් කියන්ට ඕන නෑ.. ඉතිං කොහොම හරි ආරි මාමට මාරුවීමක් ආවා.. පළවෙනිදට තමයි යන්ට තියෙන්නෙ.. දැන් 31 වෙනිදා සමුගැනීමේ සාදයට හෝ ගාලා සූදානම් වෙනවා.. මේ අතර ඔහුගේ මිතුරෙක් ඔහුව එක්කගෙන යනවා දැන්වීම් පුවරුව ළඟට.. එහි ගම් තලියක් ගාලා අලවපු ලිපියක් පෙන්වනවා.. එහි තිබෙනවා ලස්සන කවියක්..මෙන්න මෙහෙම..

  

කඳවුරු පෙදෙස අද නම් ගණඳුරු පා	ටයි
ලස්සන ආරි හිඟුරක්ගොඩ ආ දා	ටයි
ආරී කළු උනත් මට නම් සුදු පා	ටයි
මට දුක ආරි පළවෙනිදට යනවා	ටයි

හොයලා බලපුවාම මේක ලියලා එවලා තියෙන්නෙ අහල පහල බිත්තර ගෙදර බිත්තර අක්කගෙ දුව.. ආරි මාමට මේ ගැටිස්සි ගැන ඒ හැටි උනන්දුවක් නොතිබුණා කිවුවත් කවිය නං තවමත් කට පාඩං.. ඒ වගේම අපේ අප්පච්චි, ආරි මාමා සහ වෙනත් නැන්දා කෙනෙකු වෙනුවෙන් පද බැඳපු ගීතයකුත් ආරි මාමා හිනාවෙවී මතක් කර කර කිවුවා..

මේ කවිය මං සටහන් කළේ.. මීට අවුරුදු 40 කටත් ඉස්සර.. ගැමි තරුණියක ලියූ අව්‍යාජ කවියක සුන්දරත්වය ඔයාලත් එක්ක බෙදාගන්නයි..

අතීතයේ රස ආවර්ජනය කරපු අපේ අප්පච්චිගෙත්, ආරි මාමා ඇතුළු යාළුවන්ගෙත් ජීවිත එදා දවස ඇතුළෙ ආයෙමත් තරුණ වෙන්ට ඇති කියලා මට හිතෙනවා..  කට්ටියටම නිරෝගී සුව, චිර ජීවනය පතනවා..