හිමවත කළ හැකිද සොඳුරිය නුඹට සම?

                    

ම ඳ හ ස හිරුගෙ විඳ සුවබර	හිමිදිරියේ
සෙ නෙ හ ස පුදමි සඳ නුඹ වෙත	සුමිහිරියේ
කි තු ගො ස බිඳුණු පසුව ද නොම	අත හැරියේ
නු ඹ මි ස අත්වැලක් නැත මගෙ	සුවිසැරියේ
බැ ඳි මහ පවුරු පිණි බිඳු මෙන්ම ය	කතර
සැ දි මඟ කවුරු කීවත් නොම විය	නතර
ලැ දි බව නො අඩු විය අග හිඟ කම	අතර
රැ ඳි නෙතු කඳුළු නොදුටිමි හසකැන්	විතර
ක ය නුඹෙ විකුණුවත් මට එය නැත	කාරී
ලෙ ය මගෙ රකිණු වෙනුවෙනි ලුහු කළෙ	සාරී
රැ ය ඉකි බිඳිණු කිම මිත මට ඇත	තේරී
සි ය හදවතින් තවමත් නුඹ මගෙ	බාරී
වෙ හෙ රෙ හි බුදු මැදුරෙ හා මහ බෝ	මළුවේ
ද හ රෙ හි උතුම් සදහම් සිසිලස	ගැලුවේ
ප හ රෙ හි සැඩ, ඇදෙන්නට මල් නැහැ	නෙළුවේ
නු දු රෙ හි තිබෙන නිවනකි නිතරම	බැලුවේ
මි හි ම ත සිටින මනු පල්ලන්	අතර යම
සි හි තෙ ත රැකගෙන ම ගිණියම්	කරන ළැම
ඇ ඳි ව ත පරයමින් රැකගත්	පතිනි කම
හි ම ව ත කළ හැකිද සොඳුරිය	නුඹට සම