දොස්තර ගේ සාස්තර

මේ සිද්දිය වෙනකොට මට වයස 10ක් විතර ඇති. මට ඒ කාලෙ සූටියට පපුවෙ මහන්සිය වගේ තිබුණා.. ඒ කිවුවෙ උදේ ඉඳං රෑ වෙනකං දැඟලුවාට පස්සෙ රෑට පපුව ඇතුළෙ රූං රූං ගානවා.. එයිට අමතරව අපේ අම්මට මං හරිම කෙට්ටුයි.. ඇත්තටම පොඩි කාලෙ මං ටිකක් කෙට්ටුයි. ඒත් ඒක අසාමාන්‍ය නෑ. අපේ අම්මට විතරයි අසාමාන්‍ය වුණේ. අපේ අම්මට අනුව මගේ ඇඟත් ටිකක් දුර්වලයි. ඒ නිසාම මාසෙකට දෙකකට සැරයක් විශේෂඥ වෛද්‍යවරයෙක් මුණගැහිලා විටමින් එකක් එහෙම ලියා ගන්නවා..  ඔය වගේ දවසක් ගියා විශේෂඥ දොස්තර මහත්තැන් කෙනෙක් බැහැදකින්න. ඉතිං දොස්තර මහත්තයාට මගේ දුර්වලකම් ගැන පේලියක් දෙකක් කියනකොට ම තේරුණා පස්නේ මොකද්ද කියලා.. මගේ අත අල්ලගත්ත දොස්තර මහත්තයා මෙන්න මෙහෙම කිවුවා..

ඇල්වතුර නාවන්නෙ නෑ නේද? උණුවතුරමනෙ නාවන්නෙ ..
හෙම්බිරිස්සාවක් හැදුණ ගමන් උස්සගෙන යනවා නේද ඉස්පිරිතාලෙ?
තාම කවනවා නේද?
තනියෙම කොහෙවත් යවන්නෙ නෑ නේද?
.................................................
................................................

ඔය ප්‍රශ්න ඔක්කොටම උත්තරේ උනේ ඔවු කියන එක. දොස්තර මහත්තැන් මට කිවුවා මෙහෙම.

පුතා ගෙදර ගිහිං තාත්තට කියන්න.. ඒ දොස්තර මහත්තයා සාස්තර කියන්නත් දන්නවා කියලා..

ඊට පස්සෙ ආයෙත් අම්මා දෙසට හැරුණු දොස්තර මහත්තැන් පුතා විතර ද ඉන්නෙ?  කියලා ඇහුවා.
නෑ දුවෙකුත් ඉන්නවා.. කියලා අම්මා උත්තර දුන්නා..

පුතා පුතෙක් විදිහට හදන්න. දුව දුවෙක් විදිහට හදන්න.
බය නැතුව ඇල්වතුර නාවන්න.. නෑවට පස්සෙ රස්නෙට ප්ලේන්ටියක් දෙන්න.
ඔය විදිහෙ උපදෙස් වට්ටෝරුවක් දොස්තර මහත්තැන්ගෙන් අපේ අම්මට ලැබුණා..

ඇත්තටම ඒ උපදෙස් ටික මට සෑහෙන තරමේ නිදහසක් ලබා දුන් බව මට මතකයි.

අපේ අප්පච්චි මට දුවන්න පනින්න අවසර දෙන්නෙත් හරි අඩුවෙන්.. කොටිංම බයිසිකලයක් ගෙනත් දුන්නත්.. ඒක පදින්න පුරුදු වුණේ හොරෙං.. අප්පච්චි කෙසේ වෙතත් අම්මා එදායින් පස්සෙ මට කොල්ලෙකුට අවශ්‍ය නිදහස දෙන්න නිතරම උනන්දු උනා..

හැබැයි තවමත් අම්මට මං කෙට්ටුයි..