මගේ බොළඳ හිත..

හිත හීලෑ නෑ
හරිම මුරණ්ඩුයි
තැන තැන ඇවිදිනවා

හිතෙන හිතෙන තැන නවතිනවා..

මේ පද පෙළ අපේ ජීවිත වලට කොයි තරම් සමීප ද?  අපි හිත හීලෑ කිරීමේ ක්‍රමවේදය නොදන්නා නිසා කොයි තරම් නම් ප්‍රමාද වී ඇත්ද? 

මෙළොව එළිය දුටු දා සිට සරලව ගලා ගිය ජීවිතයට කඳු, බෑවුම් එමට ඇති බවත්, එළියට පෙනෙන සුන්දර බවට යටින් ඇත්තේ අසුන්දර බවම බවත්, අපට මේ ගලා යන ගඟෙන් එතෙර වීමේ මඟට පිවිසීමට ඇත්තේ සීමිත ඉඩ කඩක් බවත් ක්‍රම ක්‍රමයෙන් වටහා ගත්තෙමි..

එසේ සීමිත වූ ඉඩ කඩින් ප්‍රයෝජන ගැනීමට පෙර.. මා කර ගහ ගත් දෑ.. වඩාත් සුරක්ෂිතව බිමින් තැබිය යුතු බවත්.. එසේ බිමින් තැබීමෙන්.. ඒ දෑ වලට කිසිදු හානියක් සිදු නොවිය යුතු බවත් මම වටහා ගත්තෙමි..

ඉතා පරෙස්සමින් ඒ සඳහා අවශ්‍ය සැලසුම් සකස් කළ යුතු බවත්, පළමුව ඒ සඳහා ඇති බාධාව වන ආර්ථික ගැටලු නිරාකරණය කළ යුතු බවත් අවබෝධ කොට ගත්තෙමි..

අන්තර්ජාලය නම් මෙවලම පහුරක් ලෙස මිස විනෝදාශ්වාදය සපයන හුළං බෝට්ටුවක් ලෙස යොදා ගත යුතු නොවන බව ද වටහා ගත්තෙමි..

එහෙත් තවමත්.. ෆේස් බුක්, බ්ලොග් හරහා.. මගේ හිත ඇවිදියි.. හිතෙන හිතෙන තැන නවතියි.. කවි ලියමු යැයි කියයි.. බ්ලොග් පෝස්ටුවක් දමමු යැයි කියයි...

යළි යළිත් මම ප්‍රමාදයට පත් වෙමි.. ආර්ථික යුද්ධය යළි යළිත් පරාජය වීමේ අවදානමක් ඇත..

මා තනි වෙනවා මා ලිව යුතු වූ වැඩසටහන් අතරේ..
සිත දිව යනවා.. මූණු පොතේ ඇති කවි සටහන් අතරේ..

සිත පවසනවා බ්ලොග් එක ලියලා නිදියා ගමු කියලා
වැඩ ගොඩ වෙනවා.. හෙටම නිදාගමි අද රෑ නිදි වරලා