කැඩපත ට මුළා වී! 1

 

හාත්පස අඳුර රජයන්නට වී ද මා හැර යන හිතක් ඈ වෙත නො වී මා තුරුලේ මැ රස සුව මැවුවා ය. කාඩයෙකු පිස්සෙකු ලෙසින් ලෝකයා ගේ අනේකවිද අපහාසයන්ට මැදිව සිටි මා.. අපිළිවෙලට පිහිටි දසන් දෙපෙලෙහි මිස කිසි දු පැහැපත් බවෙක් නැති මා.. ස්ත්‍රීන් සහසෙක් අතර වුව රුවෙන් දිදුලන ඈ වැන්නියක මෙතරම් වසඟයට ගත්තේ කෙසේදැයි ඊර්ෂ්‍යාව මුසු විශ්මයාර්ථයෙන් මිතුරන් කරන විමැසීම් මනසෙහි නැඟී මා දෙතොලග සිහින් සිනහවක් මැවෙනු නිරීක්ෂණය කළ ඈ දෙනෙත් හි මැවි විමතිය මුසු භීතිය .. මෘගයෙකු දුටු මුවැත්තියක මා හට මවා පෑ ය.

" ඇයි?" ඈ කතා කළේ මිනිත්තු තිහ හතලිහකට පසු ව යැයි මා හට හැඟිණ.

"නෑ.. මට රට්ටු කියන කතා සිහි වුණා" .. ඈ නිහඬව ම සිටී...

"ඔයා වගේ ලස්සන කෙල්ලක් මං වගේ අපතයෙකුට කැමති වුණේ කොහොමද කියලා උන් පුදුම වෙනවා" මම මෙතෙක් තෙරපා සිරකැර ගෙන හුන් සිනහව මුදා හළෙමි.

"අපතයා කියන්නේ මොකක්ද ?" ඇගේ ස්වරය සිහින් යැ .. එ ද බැරෑරුම්යැ.

"අපතයා කියන්නේ වැඩකට නැති එකා කියන එක නේද?" ඈ තරමේ භාෂා ඥානයක් නොවූ මා හිතෙහි නැඟි පිළිතුර ඈ වෙත යොමු කළෙමි.

"අපතයා කියන්නේ අපතේ යන එකා කියන එක"

"අපතේ යන වටිනා සම්පතක් රැක ගන්න එක වරදක් යැ?" ඈ තොඳොල් වැ එද ස්ථිර වැ අසයි..

"අපි යමු සුදූ දැන් රෑත් වුණා.." ආදරයෙන් නලලත සිප.. උයන් මළුවෙන් නික්ම යන රිසින් මා නැඟී එනු දුටු ඈ ද හනි හනික නැඟී ගමනට සූදානම් වූවේ .. ගෞරවය.. ආදරය .. සපිරි.. කීකරු ම කඩිමුඩියකිනි.

අත්වැල් අල්වා පාළු මාවතෙහි පිය මැනැ ආ අපි .. මහ මඟ ට පිළිපන්නේ.. කිසි දා දැක නොමැති පරදේශක්කාරයින් දෙපලක් බඳුවයැ.

සත්තකින් මැ .. ඈ මා අපතේ යා නොදී රැකැ ඇත්තේ වරක් දෙවරක් නොවැ.. දහ පහලොස් වරෙක් ඈ මා රැකගෙනැ තිබෙයි. පස් පවින් මා වැළැකූ ඈ කරුණාව.. මුදිතාව මා හට ඉගැන්වීයැ. කලින් මෘගයෙකු වූ මා හෘදයාංගමයෙකු සේ දකින්නට බොහෝ යහපත් මිනිසුන් උත්සුක වෙද්දී ඇතැම් මිතුරෙක්.. ඒ ගමනට අකුල් නොහෙලුවේ ද නොවේ.

"ජීවිතේ... සුන්දර ද මෙතරම්.. සුවඳ දැනී.. දැනී .. දැනෙනවා.. " කියා කිසිවෙකුට නෑසෙන්නට.... මා සිතට පමණක් ඇසෙන්නට ගයමින් නින්දට යන්නට එදා මම සමත් වීමි.

===================

මතු සම්බන්ධයි..

===================

ටිකක් වෙනස් විදිහෙ භාෂා විලාශයක් ද භාවිත කරමින්.. ටිකක් වෙනස් විදිහේ වැඩක් කරන්න හිතුණා.. හොඳයි ද බලන්න.. බලලා කියන්න.. තව කොටස් 3-4 ක් ලියන්න හිතාන ඉන්නවා.. ප්‍රතිචාර අනුව.. තමයි..